Jüsdisches Museum Berlin (Berlin Yahudi Müzesi)

                       

Merhabalar; 

Berlin'de bulunan yahudi soykırımı anısına yaptırılan müzeyi gezdim.


  Binanın en duygusal, en güçlü mekanı girişe uzanan uzun boşluk. Beton duvarların yarattığı soğuk, ezici atmosferde aydınlatma sadece tepede küçük bir çizgi halinde.Haliyle içersi aydınlık değil. Boşluğun zemini ise 10.000 ifadesiz yüz şekli verilmiş, demir plakalarla kaplı. Bu plakalar soykırım sürecinde kaybolan insanları temsil ediyor.Bu plakaların üzerine basılabiliyor fakat ben basmak istemedim bu sanki o insanların maneviyatına hakaret etmek gibi geldi bana.  Müze içerisinde gezerken korkudan umuda kadar birçok duygu yaşıyorsunuz.Ben sanki bir daha ordan çıkamayacakmışım gibi hissettim biraz kolostrobik bir his,kısılıp kalmak gibi.  Bu da Daniel Libeskind’in  mimarideki ustalığını gösteriyor. 


Yukarıdaki fotoğraf sürgün ve göç bahçesine ait.

Gezen herkes çok etkileyici bir mekan olduğunu söylerken yanılmamış. Beni  o kadar etkiledi ki bir an önce ordan ayrılmak istedim.Katledilen insanların hissettiklerini tüm hücrelerinizle hissettiren bir mimarisi var.Sergilenenlerin arasında yitip giden insanların özel eşyaları,yazdıkları mektuplar,şahsi fotoğrafları,çocuklarına ait kitaplar,oyuncaklar var... Her girdiğiniz koridor ya da hücre gerçekten bir daha ordan çıkamayacaksınız gibi hissettiriyor.  Bir rehberle gezdik müzeyi size anlatacaklarım ondan aldığımız resmi bilgiler.

                             
Müze binasının mimarisi için bir yarışma düzenlenmiş,yarışmayı Libeskind adlı yahudi bir mimar kazanıyor. Yahudi Müzesi yarışması, Libeskind için yarışmadan daha fazla şeyler ifade ediyordu. Libeskind, Yahudi kültürünün yok oluş ve görünmezlik duygularını ifade etmek istiyordu.                               


   

Sürgün

                                                           

                                               Müzenin Koridorları

  Mimariyi kullanarak, ziyaretçilerin bu duyguları anlamasını sağlamaya çalışmış.Müzeye girebilmek için Barok üsluptaki Berlin Müzesi’nin yeraltındaki koridorundan geçmek gerekiyor. Ziyaretçilerin, yerin altında oluşturulan üç farklı rotayla, saklanma kaygısı ve yolunu kaybetme duygularını deneyimlemesi isteniyor. Bu üç rotanın farklı hikayeleri var. Birincisi ve en uzun olanı, geçmişten geleceğe uzanacak şekilde, süreklilik merdivenine çıkıyor. Ziyaretçiler bu merdivenlerden çıktıklarında sergi salonuna ulaşıyorlar. İkinci rota ise Berlin’den ayrılmak zorunda bırakılanları hatırlanması için “Sürgün ve Göç Bahçesi”ne çıkıyor. Üçüncü rota ise bir çıkmaz, Soykırım! Yeni binanın zigzag planı, kaybolma duygusunu hissettiriyor.Binanın bir yerinden başka bir yerine gidebilmek için ziyaretçiler, 60 köprüden biri olan, çıkmaza giden köprüden geçmek zorunda bırakılıyor. Binanın içi tamamen betonarme,soğuk bir yapı. Boş alanlar ve çıkmazlar çok ince ışıkla aydınlatılmış. Bu sembolik aydınlatmanın nedeni, İkinci Dünya Savaşı sırasında Yahudilerin yaşadığı en karanlık dakikaların, kaçamama duygusunun ve her şeye rağmen içlerinde barındırdıkları umudun hissedilebilmesinin istenmesi olarak söyleniyor.Ufacık bir umut bir insan için çok önemli hayata tutunabilmek için.

Hücre

  

Her ne kadar ben üstlerine basamamış olsamda eşim bastı.

Metallerdeki her yüz kaybolan bir insan demek

      İlk gezi yazımı sizlerle paylaştım,umarım hoşunuza gider.Bir başka gezi paylaşımında buluşmak üzere,hoşçakalın😊